uyuyabilmek istiyorum. gözüme bir ışık çarpıyor. dışarıyı görmek için çok kısıtlı bir alanım olmasına rağmen o ışık bir yolunu bulup gözümü alıyor. biraz yaklaşır gibi yapıp anlamaya çalışıyorum. ay olduğunu fark ediyorum. sokak lambası parlaklığında odayı bu denli aydınlatan şeyin ay olması beni şaşırtıyor. yalnız hissediyorum. seçim mi mecburiyet mi bilmiyorum. uyumak istiyorum. ne yol varsa denedim. yapamıyorum. kötü alışkanlıklar, hatta belki bağımlılıklar. ait olmak, sahip olmak istiyorum. aslında hiçbiri yok. hepsi bir kandırmaca. her bir yeni günde kendimi kandırıyorum. çok da güzel kandırıyorum. aitmişim gibi kandırıyorum. benimmiş gibi. fakat yalnızım. bunu da adım gibi biliyorum. bunun çaresi ne bu ne de başka dünyada biliyorum. ama neden uyuyamıyorum. biliyorum uyursam bir süreliğine uzaklaşabileceğim en azından. biliyorum işte. düşünmeyeceğim tek zaman o. başım ağırıyor. çok ağırıyor. düşünmekten. düşünmek değil uyumak istiyorum. artık uyuyabilmek. saat 4e geliyor. arkada bir şeyler çalıyor. içerde birileri var. yalnızım. biliyorum yalnız olduğumu en çok bunu biliyorum ve bundan eminim. adım gibi. ama uyuyamıyorum.
