Bugün fark ettim. Herkese ve her şeye küsmüşüm. Küsmek bana göre bir köprünün tam ortasında olma hali... Sevgi ve nefret arasında. Hareket etmedikçe daha dengeli olurum diye düşündüm... Ama dengeli olmak duygusuz olmak oluyor. Çok sevmeyeyim, çok nefret etmeyeyim. İki taraf arasında karar vermek zorunda kalırsam aslında yönüm çok belli. Herkese ve her şeye sırtımı dönüp nefrete koşabilirim. En azından kaliteli bir yalnızlığım olur.
