Şarkının nakaratının bir sonraki dinleyişimde aynı hissi vermeyeceğini bildiğim için doğrulup sırtüstü yattım. Tavanı izlerken gözlerim odamdaki tek cama ilişti, saat altıya geliyordu ve hava aydınlıktı. Bana yapılan bu güzelliği göz ardı edemezdim. Tam şu an elime kitabımı alıp “sadece hava aydınlıkken kitap okuyabiliyorum” bahanesine sığınmalıydım. Zaten şarkı tekrara dönmüştü, artık bir anlam ifade etmiyordu. Sözleri bayatlamış küstah bir canavara, bir insana dönüşmüştü. Küstah canavarlara olan açlığım günlerce tükenmiyordu ve en kötüsü, aylara yaklaştığında küstah canavara dönüşen sen oluyordun.
