Kızına bu fotoğraf gibi anlamlı bir mirası bırakacak kadar düşünceli, hayatı kavrayabilmiş, şair ruhlu insan Metin Altıok; diğer çocuklarını yani bizleri de ihmal etmeyerek pek çok güzel dize bıraktı arkasında. En sevdiklerimden birisiyse “Günlerden Öyle Bir Gün”dü:

Günlerden öyle bir gündü;

Üstüne tarih düştüğüm.

Gözümün önüne geldi birden

Balkıyan güzel yüzün.

Ve yüreğim yandı söndü,

Ter bastı avuçlarımı.

Bir işlek kovan uğultusu

Kapladı kulaklarımı.

Uzandım usulca cigarama;

Yavan ömrüme katık.

Ben o gün öldüm gülüm,

Bir daha ölmem artık.

İşte yine üzerine tarih düşülecek, günlerden öyle bir gündü bu dizelerin sahibi Metin Altıok öldürüldüğünde. 2 Temmuz 93'te Madımak'ta yitip giden onca değerli candan biriydi o da. Hep şaşırtır beni bu şiiri, sanki o duyguları önceden tatmış, sanki o günü önceden yaşamış da yazmış gibi gelir bana. Hayatı kendi yazdığı gibi "bir uyumsuz rastlaşma" olur:


"Yangınlardan geliyorum dedi adam ve yangınlara gitti yanık."

O gün Madımak'ta üzerilerine taşlar yağarken kendisine "Burada ölürsek geride kalanlar ne yazar hakkımızda?" diye soran yoldaşına da en güzel cevabı verir Metin Altıok:

"Şiir yazarlar"

Otelleri yandığında ağır yaralı kurtulur Altıok ama 7 gün sonra hayatını kaybeder. O şiirindeki sözünü tutmuş, bir daha ölmemiştir ve ölmeyecektir. Zira şiirlerini bıraktığı “toprakta karınca, suda balık, havada kuş” kadar çok olan bizlerle yaşayacaktır o da. Arkadaşları, meslektaşları da haklı çıkartır onu, “şiir yazarlar”. Ben en çok Ataol Behramoğlu’nun"Bu Yangın Yerinde“sini beğenirim içlerinden:

Yaşamak bu yangın yerinde

Her gün yeniden ölerek

Zalimin elinde tutsak

Cahile kurban olarak

Yalanla kirli havada

Güçlükle soluk alarak

Savunmak gerçeği, çoğu kez

Yalnızlığını bilerek

Korkağı, döneği, suskunu

Görüp de öfkeyle dolarak

Toplanıyor ölü arkadaşlar

Her biri bir yerden gelerek

Kiminin boynunda ilmeği

Kimi kanını silerek

Kucaklıyor beni Metin Altıok

“Aldırma” diyor gülerek

“Yaşamak görevdir bu yangın yerinde

Yaşamak, insan kalarak”

Açık, sade anlatımıyla ve çarpıcı gerçekleriyle beni çok etkiler bu şiir. Ne zaman dünyadaki çirkinlikler bombardıman edilmişçesine yağsa üzerime, ne zaman bir "bunaltıya", bir "bulantıya" sürüklese ruhumu dünya; son beytini tekrarlarım bu şiirin kendimce, virgülünde yeterince duraklamayı ihmal etmeden. Yirmi yedi sene geçse de aradan "yangın yerinin" hâlâ yangın yeri olması, o insan kalma çabasının ve bu yolda çekilen zorlukların sadece şekil değiştirerek devam etmesi ve hatta devam edecek olması yıpratır insanı, belki de aciz ve güçsüz hissettirir. Ama bu hâl uzun süremez, kavga bitmedi daha. Bu kavga politik değil, bu kavga yıkıcı değil, bu kavga Behramoğlu’nun dediği gibi “insan kalma” kavgası, Adnan Yücel’inse dediği gibi “yeryüzünü aşkın yüzü” yapma kavgası:

Aşksız ve paramparçaydı yaşam

bir inancın yüceliğinde buldum seni

bir kavganın güzelliğinde sevdim.

bitmedi daha sürüyor o kavga

ve sürecek

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!

Aşk demişti yaşamın bütün ustaları

aşk ile sevmek bir güzelliği

ve dövüşebilmek o güzellik uğruna.

işte yüzünde badem çiçekleri

saçlarında gülen toprak ve ilkbahar.

sen misin seni sevdiğim o kavga,

sen o kavganın güzelliği misin yoksa...

Bir inancın yüceliğinde buldum seni

bir kavganın güzelliğinde sevdim.

bin kez budadılar körpe dallarımızı

bin kez kırdılar.

yine çiçekteyiz işte yine meyvedeyiz

bin kez korkuya boğdular zamanı

bin kez ölümlediler

yine doğumdayız işte,yine sevinçteyiz.

bitmedi daha sürüyor o kavga

ve sürecek

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!

Geçtiğimiz o ilk nehirlerden beri

suyun ayakları olmuştur ayaklarımız

ellerimiz, taşın ve toprağın elleri.

yağmura susamış sabahlarda çoğalırdık

törenlerle dikilirdik burçlarınıza.

türküler söylerdik hep aynı telden

aynı sesten, aynı yürekten

dağlara biz verirdik morluğunu,

henüz böyle yağmalanmamıştı gençliğimiz...

Ne gün batışı ölümlerin üzüncüne

ne tan atışı doğumların sevincine

ey bir elinde mezarcılar yaratan,

bir elinde ebeler koşturan doğa

bu seslenişimiz yalnızca sana

yaşamasına yaşıyoruz ya güzelliğini

bitmedi daha sürüyor o kavga

ve sürecek

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!

Saraylar saltanatlar çöker

kan susar bir gün

zulüm biter.

menekşelerde açılır üstümüzde

leylaklar da güler.

bugünlerden geriye,

bir yarına gidenler kalır

bir de yarınlar için direnenler...

Şiirler doğacak kıvamda yine

duygular yeniden yağacak kıvamda.

ve yürek,

imgelerin en ulaşılmaz doruğunda.

ey her şey bitti diyenler

korkunun sofrasında yılgınlık yiyenler.

ne kırlarda direnen çiçekler

ne kentlerde devleşen öfkeler

henüz elveda demediler.

bitmedi daha sürüyor o kavga

ve sürecek

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!


Adnan Yücel’in bu güzel şiiri kendini açıklar zaten. İnsan kalmakta direnenlere, yarınlar için direnenlere, yarına gidenlerle birlikte “bugünlerden geriye” kalmayı vadeder. Bu vaadin doğrulamasını da bizzat bir başka ulu çınarımızın cenazesinde kanıtlar aynı şiir. Binler Yaşar Kemal’i uğurlarken cenazesi başında, Haydar Ertem okur bu şiiri. Bu en güzel kanıtıdır yalnız olmayışımızın. Yangın yerlerinde insan kalmaya çalışırken de yeryüzünü aşkın yüzü yapmaya çalışırken de biz “toprakta karınca, suda balık, havada kuş” kadar çoğuz ve inanıyorum ki bugünler ve yarınlar için direnenlerin, insan kalmak için direnenlerin hatırası bizlerle yaşayacak.


“Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür
 ve bir orman gibi kardeşçesine,
 bu hasret bizim…”


Metin Altıok’un kızı Zeynep Altıok Akatlı’nın röportajı: http://www.cumhuriyet.com.tr/haber/zeynep-altiok-akatli-babasini-hep-gulec-hatirliyor-772084


Yaşar Kemal’in cenazesinden 'Yeryüzü Aşkın Yüzü Oluncaya Dek':

https://www.youtube.com/watch?v=_QAeE09tJLQ