Yaprakları dökülmüş ağaçlarda koparılmayı bekleyen portakallar gibiyim
Neye tutunur hala bu deli yüreğim
Bilmez misin tat vermez mevsimi gelmeyen meyvelerin
En çok da bırakamayan yanıma sinirim
Ne fark eder
Ha dalda ha yerde
Tükenmeyecek miyiz en sonunda
Neredeler şimdi mahkum edenler beni bu ağaca
Dönüp bakmazlar arkalarına
Ne göğün incileri dostluk eder ona
Ne de girebilir toprakananın koynuna
Ah nasıl da zordur için giderken senden uzaklara, durmak ölürcesine
Rüzgarı, kasırgası ve yağmuru
Hepsi tüm karanlık gecelerin aydınlık umudu
Dersin içinden beni de yanına alıp götüren olur mu?
Fatmanur Aleyna Özcan
2020-08-08T12:26:41+03:00Böyle düşündürmesi açıkçası beni biraz üzse de okuduğunuz için ve kıymetli yorumunuz için çok teşekkür ederim 🌸
Fatmanur Aleyna Özcan
2020-07-29T03:58:23+03:00Çok teşekkür ederim güzel yorumunuz için, okumanız beni çok mutlu etti.Aslına bakarsanız kırgın bir sitem olsa da başlarda sezilen; rüzgara kasırgaya dahi razı bir sahiplenilip yoldaş edilme ya da kurtarılma ihtiyacını dile getiriyor dizeler; onu bu duruma mahkum edenlere isyan ederken yine oradan kurtulmak için de çıkış yolunu dışarıdan(onlardan) bekleyen hafif akıllanılmamışlık hafif de saflıkla söyleniyor son dizeler de , belki isyanı devam ettirmediği için sizde böyle bir his uyandırdı ama son dizelerin güçsüzlüğü ve dokunmaktan ziyade köşesine tekrar çekilmiş sakince izler edası, duygularımı iyi betimliyor diye düşünüyorum. Bu bakış açısı şiiri tekrar okuduğunuzda farklı hissettirebilir diye umut ediyorum 🌸
Kayra Neşad
2020-07-28T21:27:25+03:00Sitem dolu güzel bir şiir olmuş. Sonunu daha derin ve vurucu cümlelerle bitirseniz çok daha güzel olabilirdi. Elinize sağlık 😄