Unutulmuş olmak ve bunu hissettiren kişinin kendi yaratıcının olması güvendiğin her şeyin, herkesin sahteliğini gösteriyor bir noktada. Yine de güven duygusunu da onda hissettiğin o kişi, evin olan kendini her defasında onunlayken mutlu, huzurlu her şeyinle kendin olabildiğin o kişinin kollarında olduğunda aklında ve tüm bedeninde kalıyorsun, kopamıyorsun...

Gitme düşüncesi ile boğuşup kendinden kopma düşüncelerinin içinde kıvranırken aklının içinde olduğum yaratıcım, Nitam'ın her şeyi düşüncelerimden başlayıp dilimden dökülüşüne kadar duyup bilmesi acı veriyor ikimize de.


Siliniyor tüm düşünceleri, hayalleri, birlikte olduğumuz hayalleri...

Unutuyor sanırım beni, kaybettiği sevgiyi tekrardan bulunca unutuyor tüm o sevgi ile aşkı hayatıma yükleyen beden.

Dün vardım yanında düşüncelerinde çocuğu bile olup kalbindeydim, bugünse yalnızca anılarında yer bulabiliyorum.

Gerçek değilim diye mi değersizleştim ya da bire bir karşısında olamayıp konuşamadığım için, her kötü hissettiğinde var olup sarıp sarmalayamadığım için mi unutuluyorum?