Sorun bende mi, insanlarda mı bilmiyorum. Ama karamsarken hep bendeymiş gibi hissetmeye meyilliyim. 20 yıldır hiç uzun süren bir yakın arkadaşlık tatmadım. Bu durum karşıma çıkan insanlardan dolayı mı yoksa dandik bir siteden baktığım doğum haritamda da dediği gibi hayallerim gerçeklerle mi uyuşmuyor? Bilmiyorum. Şu anda kendimi çok yakın gördüğüm bir arkadaşım var ama neredeyse 600 km uzakta. Birileriyle kız kıza oturup muhabbet etmek, gülmek, dertleşmek istiyorum. Asla kafa dengi biri bulamamam, kafa dengi olanlarla da yakınlaşamamam benim suçum mu? Ama aylardır buluşmaları bazı sebeplerden iptal eden ben değilim ki.

Sosyal medyada herkesin tonlarca arkadaşı var. Sürekli eğleniyorlar, tatile gidiyorlar, anılar yaratıyorlar. Ben neden her tatil davetimde reddediliyorum? Tatile gidilecek kadar eğlenceli değil miyim? Kafa dengi gördüğüm insanlarla tanışmaya çabalıyorum, mesaj ya da laf atıyorum. Neden soğuk cevap veriyorlar, garip biri gibi mi görünüyorum?

Peki ya erkek arkadaşıma dertlerimi anlattığımda cevap vermemesi ya da tek kelimeyle kestirip atması? Yoksa dertlerim yeterince geçerli ve önemli değil mi? Boş şeylere mi kafa yoruyorum? Mutsuz olduğum belli değil mi neden benimle ilgilenmiyor? Ben çok şey mi istiyorum acaba?

Bunca insan bana uzak duruyorsa sıkıntı nasıl onlarda olabilir? Sonuçta onlar daha fazla, demek ki bende bir sorun var. Demek ki gereksiz şeyleri kafama takıyorum. Sanırım susmalıyım. Evet, bırakayım onlar konuşsun. Ben zaten çok konuştum.