Gittiğim onca yolu geri döndüm.

Bugün arınmadım belki ama en azından bıraktım.

Sonra bırakmanın hoş esintisi sardı her yanımı

Bir kez daha tekrarladım: Bıraktım.


Benim bildiğim tüm yollar kendime çıkıyormuş

Bilmediklerim de

Dinlediğim tüm şarkılar, kestirdiğim saçlarım,

Susuz kalmış karalama defterim, kolumdaki saatim,

Dönüp dönüp okuduğum şiirlerim,

Satır satır yazdığım her kelimem,

Kalemim, iki noktam -asla noktam değil-

İç çekişim, pencerem, umudum, vatanım,

Boynumdan hiç çıkarmadığım kolyem,

En kalender arkadaşım, sakinliğim, öfkem,

İlk gençliğim, yönsüz dönemim, erken yaşlılığım…

Benmişim.

Sen değil, bir başkası değil, ötekiler hiç değil.

Benmişim.


Göğsümdeki o mukaddes kurşun hiç sıkılmamış bana.

Hep varmış, onunla doğmuşum

Sanki günü gelince oradan çıkartabileyim diye kondurulmuş

Çıkartmak için yine güç arıyorum bugünlerde

Her zamankinden daha kararlıyım

Her zamankinden daha tutkulu

Bir çıkartabilsem, bir elime alabilsem

Sımsıkı tutacağım.

Kimseye doğrultmadan sakince defterimin arasına konduracağım.