Mükemmel adam, yazmaya uzun bir ara vermişti. Geçmişi hatırlamak onu yormuştu. Ara verdiğini söylesek de kitabından uzaklaşamamış, hatta sayfalarca anlatmıştı, fakat yazıp yazıp karaladı. Bu defa ise kararlıydı, kalemini eline aldı ve başlamaya hazırdı.
"Sizin için bir sayfa sonra fakat benim için haftalar hatta aylar süren bir bölüm arasının ardından huzurlarınıza tekrar teşrif ettim. Mükemmel bir kitap yazmak için yola koyulmuştum, bu yüzden mükemmel olan bir kişiyi yani kendimi anlatmam gerekirdi. Ancak kişinin kendisini anlatması düşündüğüm kadar kolay değilmiş. Bilinç dışımızda saklanan tüm gerçekler anlatmaya başladıkça gün yüzüne çıkıyormuş, bunun geç farkına vardım.
Ne kadar mükemmel bir insan olsam da hayat benim için oldukça zordu. Belki de benim için diğer insanlarınkinden daha zordu. Hep daha fazlası oldum, bu da her zaman biraz daha fazlası olmamı gerektirdi. (Her avantajın bir de dezavantajı vardır.) O kadar fazlaydım ki kendime yakışacak ne bir iş, ne bir uğraş bulabildim. Bazen düşünüyorum, daha doğrusu sürekli düşünüyorum, beynimin uykuya geçtiği bir saniye dahi yok. Haliyle sizlere nazaran biraz daha fazla yoruluyorum.
Konu dağılmadan -ki anlatılacak yığınla özelliğim olduğu için bu gayet normal bir durum- düşüncelerimi sizlere aktarayım. Sıradan bir insan olsaydım hayat benim için daha kolay olur muydu? Hatalar yapsaydım, sakarlıklar hatta belki cahil bile olsaydım. Düşseydim, kalkmak için çabalarken içinde bulunduğum rezil hâl rahatsızlık vermeseydi mesela. Belki bu kadar mükemmel olmasaydım kendime uygun kusurlu birini de bulurdum. Hayat yalnız biraz zor gibi. Aslında kastettiğim bir sevgili de değil belki bir arkadaşım olabilirdi, bir yoldaşım, sırdaşım. Hatta belki evcil hayvan bile edinebilirdim.
Sıradan biri olabilir miydim? Bu soru o kadar karmaşık ki, cevap bulmak teorik olarak mümkün mü bilemiyorum. "Olabilir miyim?" şeklinde bir soru yöneltilirse buna cevabım kuşkusuz "evet" olur. Fakat işin içine sıradanlık girdiğinde işler karışıyor. Biraz daha eksik olacağım, ne var ki bunda? Belki böylece mutlu olabilirim. Cehalet mutluluk değil mi? Öyleyse bunun cevabını neden pratikte aramayayım? Ne kaybederim?
Deneyimlerimi sizlere aktaracağım. İşinize yarar belki diyeceğim ama okurlar arasından mükemmel olmaktan şikayetçi olan çıkar mı? Buna olumlu cevap veremeyeceğim. O kadar mükemmelim ki herkesin ulaşmak istediği kişilik seviyesinden sıkılıp daha alt bir seviyeyi deneyimlemeyi düşünüyorum."
Ve sevgili mükemmel yazarımız küstahlık dolu bir bölümün daha sonuna geldi. En son ailesini anlatacaktı, yine dayanamayıp kendini övdü geçti. Adam göz göre göre egosunu tatmin etmek için kitap yazıyor. Bir kişi de dur demiyor gerçi etrafında biri var mı ki? Tüm hatalarını mükemmelim bahanesiyle paspas altına iten sözde mükemmel adamımız bakalım sıradan bir insan olabilecek mi? Hiç zannetmiyorum çünkü insan zaten olduğu bir şeyi tekrar nasıl olabilir ki, değişim bunun neresinde? Bunun cevabını bir sonraki bölümde ancak alabileceğiz gibi görünüyor. Hoşça kalın sevgili okur.
