seni hiç dövdüler mi bilmiyorum

ama beni bi kere dövdüler

avcumun içine damlayan kanlar

yavaşça yere döküldüler

yıllar sonra beni görünce

yerin dibine girdiler

bu hayatın kinini

benden çıkarır gibiydiler


seni hiç kırdılar mı bilmiyorum

ama beni bi kere kırdılar

saçlarımı savurduğum için

parmaklarımı

yere sağlam bastım diye

bacaklarımı

öne eğmedim diye

boynumu

konuştum diye çenemi

belki konuşmadım diye kalbimi


seni hiç öldürdüler mi bilmem

ama beni bi kere öldürdüler

bakma sırtımda izi yok

çünkü hep kalbime kalbime hançerler


gömleğinin cebinde getirdiği neşterle

gözlerime baka baka

beyaz gömleğine kan sıçraya sıçraya

yıllar aktı ama

bak hâlâ aklımda


düşmanı öldürür gibi değil

bıçağı saplayıp çeker gibi değil

göz bebeklerim büyürken

bıçağı döndüre döndüre deştiler

bazen içimi bazen çenemi

bazen de yaşama sevincimi


seni hiç sevdiler mi bilmem

ama beni bi kere sevdiler

ellerinde bi buket çiçekle

kapıma geldiler

ellerinde bi çorapla

önüme eğildiler

taşın suyunu sıktılar içeyim diye

masaları doldurdular yiyeyim diye

bazen enseyi kararttılar

ama beni güldürmeyi hiç ihmal etmediler

yaşayayım diye