Ölümcül dozu aştığımda anladım; bi' insanın ne kadar dayanabileceğini.
Katı, sıvı ve gaz. Plazma ise düşünceler.
Materyal öğeler süreğen mutluluğu getiremez.
İnsanı oluşturan maddeler.
Evreni gördüğümüzde,
bunlar öldürülmesi gereken hisler.
Peki bizler? Gerçeği hissedenler.
Haykırsak, savaşsak. Kozmik bütünlüğün içinde yer edemeyeceğini izler...
Bu yüzden yüzeysel izler bırakmaktansa, varlığını gizler. Bi duman, bi yudum, bi parça... Bu Bi sanat. Gerçekliğimizi sonsuzluğun eşiğinde sunumlayarak.
