Ne insanlar tanıdım
Gözlerinde bir umut
Sözlerinde hep güzellik
Ellerinde çiçekler vardı
Işıl ışıl parlardı suratları
Ben hayata onlar kadar inanamadım
Ne insanlar tanıdım
Sanki var ama yoktular
Hayalleri çalınmış
Hedefleri saptırılmıştı
Başkaları için yaşıyorlardı
Ben onlar kadar kör olamadım
Ne insanlar tanıdım
Bana bağırabilecekken sustular
Ne insanlar tanıdım
Suratıma nefret kustular
Dilleri teraziye göre şekil aldı hep
Ben bildiğimden başkasını söyleyemedim
Ne insanlar tanıdım
Kalpleri katran kaplıydı
İnanmazlardı varlığına sevginin
Dinmek bilmezdi öfkeleri
Hayatımın önemli bir dönemi
Ben de böyle yaşadım
Ne insanlar tanıdım
Kendi çıkarları gözünü boyamış
Kin tutmak alışkanlıkları olmuştu
Güzel olan ne varsa uzaktı onlara
Hayat bu kadar acımasızken
Bir tek ben kin tutamadım
Ne insanlar tanıdım
Herkesi tanırlardı
Herkesi tanıyanlar bilir
Yalnızlık onlarda ebedidir
En sonunda hepsi kendi köşesine çekilir
Ben kendi köşeme çekildim
