İnsana gerçekten neyin mutluluk verdiğini sormuştum dün. İlk akla gelen yalnızlık... "Biraz yalnız kalmak istiyorum" deriz ya...


Yalnızlık neden çekici geliyor? Her istediğimiz olsa bir de... Tamam, diyelim oldu. İstiyoruz ve elde ediyoruz; bir bilgisayar oyunu gibi olsun diyelim. Tam böyle bir durumda neden başkalarının olması gereksin ki? Başka insanlar benim taleplerimi yerine getirmek için var zaten, öyle değil mi?


Bu düşünce, yalnız olabileceğimizi düşündürüyor ve yalnızlık çekici oluyor. Ancak kimse kolunun bedeninden biraz ayrı kalmasını düşünmez.


Biz neden ayrı kalabileceğimizi ve hatta böyle bir hayatımızın muhteşem bir hayat olacağını düşünüyoruz?