En ilkel duygumuz sevgi. Anne karnında başlayan masumiyetiyle yer etmiş zihnimizde en acımasız duyguya dönüşen sevgi. Çocuk gibi belki de. Masum, vicdanlı, gerçek fakat canı yanınca can yakmaktan çekinmeyen bir çocuk. Annemizin hisleriyle benliğimize kodlanan bu sevgiyi niye arama ihtiyacı duyarız? Sorunun içinde gizli bir cevap. İhtiyaç. Su gibi ekmek gibi. Yokluğu yara, varlığı ehemmiyetli bir ihtiyaç. Peki bir soru daha. Hiçbir şeyin farkında olmadan bizimle dünyaya gelen sevgi, yaş aldıkça niye yok olur da aramaya ihtiyaç duyarız? Çocuk çünkü, canı yanarsa can yakar. Bulursak neşe, kaybedersek hüzün, ulaşamazsak hırs, bulamazsak kin... Bir duygunun içinde bin duygu.
