Bir melodi vesile oldu ki kendime

İstemez Mozart’ı Weber’i.

Evvelden gelmiş sönük kasvetiyle

Büyüledi safça bendeki beni.


Gönül demlendi onlarca sene geriye,

Akşama yetişemeyen o melodiye.

Mazinin rengi çökmüş çimene

Güneşin mavisiyse, semanın böğrüne.


Taş üstünde taştan bir kale.

Camlarına değmiş kor alevle,

Süs misal konmuş nehir, bahçeler

Güller açmış eteğine.


Pencereden bakan kadın

Kara göze sarı saçlı, üstü başı eskiden

Hatırlarım ki, oydu öncemi bana yâd eden.

Evvelden tanıdık, Nerval'e maziden!