Bir melodi vesile oldu ki kendime
İstemez Mozart’ı Weber’i.
Evvelden gelmiş sönük kasvetiyle
Büyüledi safça bendeki beni.
Gönül demlendi onlarca sene geriye,
Akşama yetişemeyen o melodiye.
Mazinin rengi çökmüş çimene
Güneşin mavisiyse, semanın böğrüne.
Taş üstünde taştan bir kale.
Camlarına değmiş kor alevle,
Süs misal konmuş nehir, bahçeler
Güller açmış eteğine.
Pencereden bakan kadın
Kara göze sarı saçlı, üstü başı eskiden
Hatırlarım ki, oydu öncemi bana yâd eden.
Evvelden tanıdık, Nerval'e maziden!
Server Fethi
2023-11-10T20:57:08+03:00Sevdim, kaleminize sağlık