Mahallede kar yağışını pencereden izlerken selvilere yağdığında bahçeye ineceğiniz sevinç ve mucizeler armağan eden mevsim, birbirini takip eden zararsız tanecikler olsun. Aşk ancak bu hisle betimlenebilir. Bir mühim detay, henüz tanışmadığım gelecekteki yeni doğru aşk, seni özlüyorum. Kardan Adam heykelciğini çocuklar bu nedenle sever. Terk etmez, kar topuyla yaralamaz, lüzumsuz konuşmaz, yalan söylemez, sıcak bir sevgiyle bakınca gözleri kutup yıldızı. “Bulur o beni.” Hani şu güvenilen dağlara kar yağdığından beri, unutuldu evin yolu, neredeydi? Dilerim Tanrı’dan ki kolun ağrısı ahestedir ya, bu sebeple de doğru sevgiyi hak edene yazsın kader gönül yörüngesini. Koluna kim layıksa ona aitsin! Ve ekler bir şair: “keramet sende olsaydı kolundaki de şair olurdu.”
