Kopup gelmişsin ait olduğun yerden
Emaneten tutturmuşlar seni dünya denen kağıda
Ne zaman yenik düşersen çekimine evrenin
İşte o zaman senin de sona erermiş devrin
Korkarak bilinmezliğe açtığın gözlerini
Kavuşacağın evini unutarak kapamışsın
Unutanmışsın adındaki gibi
Sözünü tutmayı unutan
Doğrudan kaçanmışsın
Yalanı doğru sanmış
Üstüne üslük ona inanmışsın
Ya da yalanı yalan yapayım derken
Yalana tapmışsın
Adı üstünde insansın işte
İnsansın
Ne beklersin ki dünyadan
Bir elinde çivi diğerinde çekiç
Dünyaya kendimi çakarım sanmışsın
Yanılmışsın ama olsun
Sen de ben gibi insansın
Kendini şu geçici dünyanın
Krallarından sanmışsın…
