Bu acıyı her daim hissedeceğim, tıpkı bir ibadet gibi aksatmadan yerine getireceğim, içimde her zaman bu asil acıyı büyütüyor olacağım.

Yakın gelecekte alacak gibi gözüktüğüm karar yalnızca ileride olabilecek güzel şeylerin ihtimalini ortadan kaldıracak. Bu karar dengeyi bozacak.

Özne on yılların sonunda heba olacak.

Rüyalar anlamsızlaşacak, durgun gerçeklik karışacak.

İmkanlar dahilinde dağılacağım.

Her zerrem birbirinden bir haber olacak şekilde kaybolacağım.

Kadim sonu bekler bir halde.

Şayet o kadim son tüm parçaları toplayacak.

Toplayıp götürecek uzak bir atmosfere.

Unutturacak olanları ve bambaşka bir benlik çıkartacak.

Tamamen farklı ve temiz...

İşte ölüm denilen meziyet budur!

Acılar kendimizle kaybolacak.

Tekrar birleştirildiğinde artık bu fani mekanda bulunmayacağız.

Henüz bomboş ve manadan uzak bir cisim...

Muhakkak her şeyden habersiz o benlik mutlu olacaktır.