Bir kavanozun içine sıkışıp kaldığımı biliyordum ama o kavanozun içinde yaşadıklarım ilk defa dışarı taşarken ben onları hissedebiliyordum ve hissetmek, sandığımdan daha ağırdı artık gözümde. Düşünebilen şu varlıklar, işte insanlardan bahsediyorum; insanlar, o kavanozun kapağını her zaman sıkıştırmayı severler içindeki patlar mı diye düşünmeden. Ama hani düşünebilen varlıklardı? Böyle güce sahip hangi varlık, bile isteye o kavanozun kapağını biraz daha sıkmak isterdi? Nefes alamıyordum, alamadıkça o kavanozun içindeki boğuluşuma da ruhumla şahit oluyordum. En acısı da, belki, buydu.