Yalanların döndürdü feleğimi, geleceğimdi benden çaldığın
Acımadın! Umuda dair ne varsa içimde yerle bir ettin giderken...
Yıkılan evin enkazı gibi, yığıldım sokak ortasında öylece kalakaldım
Yalnızdım senden sonra ve her gece bir öncekinden daha sessiz
Her günüm bir öncekinden daha anlamsız ve daha sensiz...
İçimde kopan fırtınalar diniyor, zorlamıyorum artık kendimi gülmek için
Gülmüyorum, tebessüm ediyorum mecbur kaldığımda
Sen de gelmiyorsun eskisi gibi aklıma
Sensizliğin öğrettikleriyle kaldım baş başa…
Öğrendim! Seni düşünürken unutmayı
Öğrendim! Seni aklımdan çıkaramadığım gecelerde uyumayı
Öğrendim! Varlığına gerek duymadan seni sevmeyi
Öğrendim! Kimseye hissettirmeden, acını içimde yaşamayı
Öğrendim sensizliğin acısını, yokluğunla başa çıkmayı…
Bu kez kaybeden benim…
Kaybedilen her savaştan sonra bir başka savaş başlar
Çok şey öğretti mağlubiyetin!
Hayal kurmayı bıraktım senden sonra…
İstemeden, seni hayalime ortak ederim diye korktum
Zihnimde gömülü karanlığından kurtulmandan korktum.
Zehirli ok gibi saplanırsın benliğime... Biliyorum!
Panzehri olmayan bir zehirdin sen
Yılandan daha tehlikeli...
Timsahların yaşadığı dipsiz bir nehirdin
Sensizliğe alışmışken, seni düşünmekten korktum
Çektiğim onca acıyı hiçe saymaktan
O nehre bir daha girmekten
O zehirli oku, bir daha hissetmekten korktum hep…
