Çok uzun bir süre ulaşmayı istediğim tek yerdi. Daha ilkokuldayken bile "Allah'ım, canımı al," diye dua ederdim ağlayarak. Her zaman ölmeyi, bu hayattan kurtulmayı, beni sevmeyen insanlardan tamamen uzak bir yerde yapayalnız yaşamayı isterdim. Her canımı yaktıklarında ölmek istemiştim. O zamanlar ne kadar da çaresiz ne kadar da çocukmuşum... Şimdi ise ölüm çoğu zaman aklımın ucundan bile geçmiyor. Bu bile artık mutlu olduğumu, kendi kendime yetebildiğimi gösteriyor bana.


Artık büyüdüm, kocamanım. Sorunlarımla ya da etrafımdaki kötü insanlarla ağlayarak ya da ölmek isteyerek değil de güçlü olarak baş edebilmeyi öğrendiğimi görüyorum. Bazı insanların bizim gözyaşlarımızdan, mutsuzluklarımızdan beslendiklerini gördükçe inadına gülümseyip mutlu oluyorum. Ve şimdi ölümün anlamının benim için değiştiğini görmek beni sonsuz mutlu ediyor.