Hep aynı evde bir nefessizlik yankısı duyuyorum
Kulaklarımdan gitmiyor seslerinin izleri
Sabaha kadar keskinleşen bir sızıyla doluyorum
Bir elin buruşuk bir kağıda benzemesi
Bir yüzün seneleri eskitmesi
Bu genç, körpe yüreğime dokunuyor
Ufak bir kelimeyle yitiriyoruz anılmayı
Dört kelimeye sığıyor bütün ömrümüz
Ne kadar kişi varsa bizi seven şu dünyada
Ve kaç sokağın havasını solumuşsak
Hepsinden silinen bir vücudun ruhu oluyoruz
Bozulan bir film şeridi gibi...
Yaşam sadece birkaç saat kalıyor avcumuzda
Elimizden akan bir su oluyor önce
İnce ince parmaklarımızdan sızıyor
Bir suçlu arayıp duruyoruz günlerce
Dakikalar saniyeleri vuruyor, işte tükeniyoruz
Ve eninde sonunda bize kalan damlalarla yetiniyoruz
