hüzün kokuyor akşam saatlerinde,
kahramanlığın adı geçmiyor hiçbir yerde,
şiirlerinde bulduğum ölümün,
yaşamaktadır ellerinden geçen seferde.
yüzünden anlaşılıyor acıyla söylendiğinde,
her yaşayışta kaçtığın kendinden,
devirler söylemlerden geldiğinde,
öldüğündür bilmem hangi günlerde.
yaşadığında ölümün soğuk hissini özlediğinde,
ve bir öğlen senin için ölüm geldiğinde,
fırladığında arabandan usulca,
bir daha yazılmayacaktı şiirler.
ben bir akşamüstü sana yazdığım şiirlerde,
senin trajik ölümünde, genç yaşında,
şiirlerinden bir parça koparıp alıyorsam hayatıma,
ölümü özlediğimdendir.
oysa hiç mutluluk vermedi okuduğumda seni,
neler olduğunu anlatmanı isterdim,
bir gece rüyalarıma girip,
dertleşmeyi isterdim.
sığındığın dualar, kendini sorguladığında,
hiçbir zaman düşmedi elimden.
şiirlerin, yaşayışların,
cesaretinde buldum cesaretsizliğimi.
kendimden kaçıyorum senin yaptığın gibi,
uçurumdan sürüklüyorum kendimi öylece,
ışıklardan kaçıyorum senin yaptığın gibi,
bir gece oturup ölümü düşünüyorum.
