Zaman çok tuhaf bir kavram

Nasıl geçtiğini anlayamıyorum

Şimdiki zaman olarak kalanlar hariç

Neler oldu diyorum

Ne bu hüznün inceliği

Ne bu kahkahanın sakinliği

Güzel günler geride mi kaldı

Yoksa gelmesini istemediklerim mi ?

Sonra birden çocukluğum düşüyor aklıma

Fotoğraf karelerinde gördüğüm çocukluk

Ve samimiyetine sığındığım gözyaşlarım

Mendili alıp siliyorum

Yalnızca gözyaşlarımı

Kelimelere sığdıramadığım her lahzayı

Ancak düşleyerek yetiniyorum

Ruhumu büyüten zamanlara

İdrakimi aydınlatan sözlere

Yoluma ışık tutan insanlara

Hoşça kal demek istemiyorum.


Bulunmak ister gibi kaybolmuş benliğim

Dalından koparılmış çiçek gibi solgun

Uçmaya susamış, öleceğinden habersiz

Kelebek gibi hür yüreğim

İliklerime kadar nüfuz etmiş baharın kokusuyla

Rüzgar estikçe savruluyorum

Sesim çıkmıyor sanıyorum

Oysaki çığlıklarım içime akıyor

Sonsuz bir gökyüzü altında

Bu ne güzel denge

Ne güzel bir ahenk

Ziyadesiyle mutlu ediyor beni

Rüya alemindeyim biliyorum

Uyanırsam eğer öleceğim...