Ona,


Değil mi ki bu dünyada hepimizin bir vazifesi var. Seninki beni mutlu etmekmiş. Biliyorum, haberin yok. Ne benden ne de vazifenden. Fakat bunun zerre önemi yok. Çünkü sen, sadece var olarak bile bana yetiyorsun. Her sabah mutlu uyanmama, her gece huzurla uyumama, aklıma her geldiğinde tebessüm etmeme yetiyorsun. Ne garip değil mi? Nasıl olur da birini sadece uzaktan görmek ruhu bu kadar etkiler?

Seni gördüm, bana sarıldın. Hiçbir şeyden haberin yokken bana ilgi gösterdin. Kim bilir tüm bunları bilsen neler olurdu. Ben her gün bunun, bunun hayalini kuracağım ve duasını dilimden düşürmeyeceğim. Teşekkür ederim, var olduğun için... Hiç haberin olmayacağını bilsem de ben sana yazmaya devam edeceğim. Ve seni sevmeye devam edeceğim. Belki bir gün paylaşırız diye sevgimi her gün büyütmeye devam edeceğim.


Okuyana,


Söyleyin, bir duygu nasıl hem bu kadar gerçek hem de bu kadar manasız olabilir?



"Varlığın sırları saklı senden, benden

Sırları saklı hepimizden

Bir düğüm ki ne sen çözebilirsin ne de ben..."