Kafam tepetaklak oldu. Sebepsiz yere içi dolu dolu. Sıralamaya sokamıyorum, yine kendime öfke doluyum. Yalnızlığımdan memnunum evet ama, aması var böyle olunca da bir önceki cümlemin pek de önemi kalmıyor maalesef.
Aldığım nefes bile zoraki, isyan etmiyorum. Çok şükür, sonsuz şükür. Farkındalığım kendime karşı yok. Sorun kendimle alakalı ve bu beni parçalara bölüyor, benim o parçaları toplamaya zamanım yok. Kendime zaman bulamıyorum. Memur gibiyim...
Git gide köreliyorum galiba kendime karşı. Bütün yeteneklerim, zevklerim, keyif aldıklarım, sanatım, şiirim köreldi. Sustukça konuşma, sustukça yaz dedim. Evet kendime hep bunu söyledim. Ben yazmadıkça kendi hayatımda hayalete dönüştüm. Bir çıkış, bir çözüm yolu ararken, boğuldum kaldım akışta. Suyum bulanıklaştı, çiçeklerim solmak üzere. Bu böyle devam edemez çünkü ben artık hata vermeye başlıyorum. En başta kendime.
Uyumak istiyorum, uyanmak istiyorum. Plan, program yapmak istiyorum. Bir sürü şey isterken ben yine duruyorum. Kendimi asla zorlamıyorum. Sevemiyorum, sevilmiyorum. Beklentilerim çoğalıyor, yok oluyorum. Yapayalnız kalıyorum. Ne kadar da birikmişim, yazdıkça şaşıyorum. Böyle devam edemem. Etmemem lazım. Yaren yardım et kendine, yakala kaçıyor her şey... Yakala !
Yaren Tarlan
