Karmaşa beni anlatır beni anlatır karahindiba
rüzgarda hemen savrulan ve biten ne varsa
mevsimimi bilmeden filizlenir içimdeki imge
bir sağanak halinde boşalan bir hayret önlemim
dışarıdaki benden bir şiir içimdeki kendime
.
Sırasız geçip gidenler ve aptal otların zamansızlığı
ne olmuyorsa bir şekilde olmayışına alışırım
ve masalda bir seyyah gibi dolaşırım otlağımda
mağaramdan kirli çiçekler kirli buketler aşırıp
bir tepenin üstünden kaleye doğru bağırıp.
.
Anlamı izlemeyi bıraktım, ki görünmüyorduuuu
hayret! büyüleniyoruuum her nefeste bulanıp
midem kalkıyor çünkü benden önce erkenden
her şey benden önce fakat hızlıyım kendimce.
.
Kafiye olumsuzu daha da olumsuzlaştıran şeyleri birbirine karıştıran betonarme
bir İstanbul sıkıntısı, bir kalabalıkkkkk kılığım, sanki doğruyu hiç bulamayacağım
karmaşa beni anlatır, beni anlatır alacalık.
.
