kendimi tanıyamaz hale geldim.

aynada bana bakan kim?

ben değilim biliyorum.

yalnızlık ne bulunmaz bir değer,

ne koruyucu bir giysiymiş.

şimdi hiç yalnız kalamadığımda anlıyorum.

ve beni hep yanlış anlayanlar,

hangi cümlede gözlerimin içine bakarlar?

bir gün çok seviyordum ve bin yıl.

şimdi kaçıyorum tüm benliğimle,

karşımda tanımadığım biri ve birileri.

benden uzak olsunlar,

diğer her şeye çok yakınken hem de.

sürekli kaçmaktan, onarılamamaktan,

kaybedilmemeye çalışılmamaktan,

yorgun düştüm.

şimdi gerçekten,

kim bu aynada bana bakan?

iyileşeceğimi söyleyen ve yüzüme gülen.

bir ormandan ne ara koca bir şehrin

tam göbeğine düşüverdim.

bu kaosa, kalabalığa ve ışıltılı tabelalara,

kim attı beni?

oysa bir ağaç gibi,

bir mevsim çiçek açmaya,

bir mevsim kurumaya mahkum edilmek isterdim.

ağlarken kimselere hesap vermemek,

bir rüzgarda dinginleşmek ve

şiddetli yağmurda kendi gölgeme sığınmak...

sandımlar ve olmadılar.

istedimler ve yetmediler.

şimdi kim bu aynada bana bakan?

ben değilim biliyorum.