Sahipsiz bir öykü okudum dün gece,

Bilindiğinin aksine aşk demiyordu adam,

Ve hayat demiyordu kadın

Hiçbir şey olması gerektiği gibi değildi

Öykü bu ya!

Yine de mutlu sonla bitiyordu...


Yara almıştı adam

Kızgın, kırgın, yıkılmış,

Çıkartıp hançeri kınından

En mahremine saldırdı

Kadının ruhunun.


Kadın güldü!

Gözlerine baktı adamın

Sevdiği, inandığı, teslim olduğu...

Acaba hala o mu?


Sustular sonra

Çıldırasıya bir sessizlik,

Dillere hapsolan sevda,

Ve askıda kalan aşk...


Mutlu son mu?

Ağız dolusu küfürdü

Belki aşk...