Geç kalınmışlık hissi,
İçimdeki kanatları kuşları yürütüyor
Yerinde saymaya başladı mı yelkovan
Uçmak imkansızlaşıyor,
Geriye dönmek anlamsızlığını yitirebiliyor
İlerleme fikri beton döküyor
Yüzme bilmeyen umudumun ayaklarına
Akrebin sesi kulaklarımı oyuyor
Duyuyorum çan çalıyor
Hissizlik eylemimin üstüne
Tekrar başlamak için ruhum çiçek açıyor
Düşünmeden kaç fırtınada heba ettim
Açmayı bekleyen filizlerimi
Çok badireler kazandım
Lakin, koruyamadım içimin bahçesini
Hoyrat rüzgarlara açtım
İçimin papatyalarını
Şimdi ilerlemek çöl kardelenleri,
Çarkın bitmeyen rantları
Eylemsizlik ile çöküşüyor
Ne yorucu bir şey
Hiçbir şey olmamak
Vasıflardan soyunup nedenlerden uzakta
öylesine,
anlama ihtiyaç duymadan
sadece var olmak,
zor,
ilerlemekten, devam etmekten
bahsetmeden
şu anda kalabilmek,
gerisini düşünmeden,
olduğun yerde yeşermek,
toprağın üstüne çiçek açıp
toprağın altında nefes almak
eylemsizlik
sebep sunmadan
gerekçe göstermeden
ileriye bakmadan
öylece durmak ne zor
