Oyun 1: Sahne 5
Yeni bir sahne,
Biri acı çekiyor.
Ona yardım edecek olan tanrı mı?
Yoksa yanından geçip giden şu kalabalık mı?
İkisi de değil.
Ona yalnız kendi yardım edebilir.
Ve belki de ona yardımcı olacak,
Bir öğretmen çıkagelir.
Önce kendinden başlar sevmeye.
Sonra sıra başkalarına gelir.
Yürüdüğü yollar, geride bıraktığı sesler.
Onunla görüşmeyi kesen arkadaşı.
Geri gelmeyeceğini bildiği güzel anıları;
Hepsini hepsini sever de:
Bir tek şu anı sevemez.
Ona sevgisini sunan,
Bir nehir gibi sessiz sakin.
Yeri geldiğinde gürüldeyen,
Gök gürültüsü kadar hain;
Sadece bir çocuk yaratmak isteyen
Masumiyetini öldürür.
Kendini bugüne küstürür.
Bu küslük bitirir onu,
Kendisi gibi acısı da yaşlanır.
Halbuki tek yapması gereken şu anda kalmaktır.
O ise geçmiş ve gelecek arasında volta atar.
Sanki tüm zamanların hakimi gibi.
Kibirli gözleri yavaş yavaş solar.
Batmaya yüz tutmuş bir gemi gibi.
Artık ne kurtarabilir kendini,
Ne elinden bir şey gelir.
Geçmiş ve gelecek arasında,
Yitik bir çizgidir.
