Hayatın telaşı yordu beni usta

Doğru diyordun, hayat yormuyordu insanı

Bazen bir nefeste saklıydı hayat

Bazen bir hevesti insan için yaşamak


Bu telaşta kendimi unutmak üzereyim

Her gün teker teker duygularımı kaybettim

Peki neden yaşıyorsun dersin sen bana?

Eğer yaşamasaydım bunları, nasıl yazardım bu şiiri sana?


Öyle Özdemir Asaf gibi şiir yazamam tabii

Zaten şair olmak kolay da değil

Ama ben duyguları satıra dökmeyi seçtim

Artık konuşmaktan çoktan vazgeçtim

Hepimiz zamanın köleleri olduk

O yüzden bizi hayat değil de bu telaş yordu...