Yeter artık bağırmayın, anladım özgür değilim
Sahilde sadece durabilirim atlayamam mavi sulara
Konuşabilirim ama küfredemem gönlümce
Küfretsem de vuramam asla kimseye
Zaten ne yapsam da hapsim zihinlerinizde
Sizin için bir kuş bile özgür olamaz
Sizler gibisini görmedim ömrümde
Bir mevsim olsaydım eğer sonbahar olurdum
Sabah doğsa da güneşim ardından dağların
Gün ortası düşerdi solmuş yapraklarım
Yağmurlar kadar ağlıyorum bazı geceler
Canımı çok yakmıştı o duygusuz heceler
Tıpkı geçtiğimiz üç yılım gibi uzak hislerden
Nefret ve öfke tek dostumdu gerçekten
Şimdi İstanbul'da gördüğüm gerçekler
Kalbimi yumuşattı henüz daha gençken
Çok yapay geliyor şimdi de her şey
Ama zevk almadığımı söyleyemem
Çünkü beni mutlu etti duygulara sahipken de
İnsanlardan nefret edebileceğimi öğrenmem
