Hatırlıyorum
Korktuğunu söylemiştin zihnindeki yabancıdan
Hatırlıyorum
Gözyaşların süzülüyordu yanaklarından
Çaresizdin, usulca oturmuştun yanıma
Kördüm sana karşı ya da sadece yorgun
Anlamamıştım, ne sözlerindeki yorgunluğu
Ne gözlerindeki korkuyu ne de yüzündeki utancı
Seni suçluyordum sadece her şey için
Tüm acımı senden bilmiştim sadece
Tüm bencilliğimi, acizliğimi, cahilliğimi sana yormuştum
Yine de "yanındayım" demiştim
Nasıl yapacağımı bile bilmeden, utanmadan!
Ne büyük bir yalan bu
Hem seni hem kendimi inandırdığım
Affet beni..
Yanında olmayı beceremedim
Yüreğimle saramadım yüreğini
Sözlerine sağır, hüznüne kördüm
Affet beni
Seni korktuğun o sesle bıraktım
Seni o yabancıya mahkum ettim.
Affet...
