Son 2 haftadır neredeyse ne yaşadığımı anlamadan yaşıyorum. Kendimi bir simülasyonun içerisine atıp kaçmış gibiyim. Biri orada onu yaşıyor ve ben geriden olup biteni sadece izler vaziyettim. Bu ben miyim?

Bundan birkaç ay önce bana bunu yapacak cesareti bulacaksın deseler inanmazdım. Gülüp geçer kendi kabuğuma çekilirdim. Şimdi gülüyorum fakat o kabuk kırıldı çoktan. O kabuğu kendi ellerimle parçaladım. Temiz sayfalar açtım tek tek. Hiçbir yorgunluğumdan pişman olmadan devam ediyorum bu yolda.

Edindiğim hiçbir tecrübeyi küçük görmemekle başlıyorum güne. Daha dikkatli atmaya çabalıyorum adımlarımı. Aldığım ve edindiğim bilgileri not edip rafa kaldırıyorum aslında kullanabilmek için.

Büyük fotoğraf için ince ince işliyorum bir yandan pişerken.

Artık neden diye sorgulamıyorum yaşadığım zor süreçleri. Bunu ben istedim.

Artık bu insanlar neden hayatımda diye düşünmüyorum. Benden bir şeyler götürmek ve katmak için hayatımdalar.

Artık ne zaman diye sormuyorum. Buna henüz hazır değilim.

Her şey olması gerektiği zamanda olması gerektiği gibi olacağını biliyorum ve inanıyorum.