“Farklı limanlarda,
İçimizdeki sancıyla,
Bekledik yenilmeyi,
Direnmedik direnmedik.”

Limanlar faklı da olsa başka evrenlerde de olsak içimizdeki sancı benzer. O aynı sancıyı fark edince sonunda yenileneceğimizi bile bile birlikte direnmek isterdim ama olmadı, yazık. Limanlar da boş şimdi kalpler de, çürüyoruz bak. Oldu mu şimdi? Limanlar yansa da ne fark eder ki? Umut bizlik bir yer değildi. Umut neydi o zaman? Çoktan umut kelimesinin anlamını yitirip sadece unut diye bağırdığını duyar gibiyim. Uzaklara bakarak amalarlı cümleler kuruyorum ve ben çalan şarkıyla olanlara da amalara da alışıyorum.