Sizi personalarınızdan yakalıyorum

Gözleriniz örtemiyor gerçeği

Abanızın altında sakladığınız koca bir umut var

Giydiğiniz şeyin kendisi olmaya dair

Abanız kalınlaştıkça; artıyor çıplaklık da

Gözlerim cayır cayır yanıyor bu sahtelikten

İçim bulanıyor

Kendimi ayıplıyorum bir an sonra

Düştüm diye Birlikten

Lakin; çare değil bu

Gözlerim görüyor her detayınızı

Siz bunu bilmediğinizden

Oynuyorsunuz oyununuzu

Bulantıma bulantı basıyor.

Yalnız köşeme çekiliyorum geri.

Orada herkes kendi.