Even the sun-clouds this morning cannot manage such skirts.

Nor the woman in the ambulance

Whose red heart blooms through her coat so astoundingly


A gift, a love gift

Utterly unasked for

By a sky


Palely and flamily

Igniting its carbon monoxides, by eyes

Dulled to a halt under bowlers.


Oh my God, what am I

That these late mouths should cry open

In a forest of frosts, in a dawn of cornflowers.


Ekimde Gelincikler


Güneş bulutları bile gösteremezdi böylesine dağ eteklerini

Ya da paltosunun altından kırmızı kalbi

Şaşırtıcı şekilde çiçeklenen ambulanstaki o kadın.


Bir hediye, aşkın hediyesi

Düpedüz istenmemiştir

Gökyüzü tarafından


Cansız ve alev alev

Karbon monoksiti tutuşturur gözleriyle

Körelmiş durur melon şapkaların altında


Yüce Tanrım, neyim ben

Geç kalmış ağızlar açılır çığlıklarla,

Donmuş bir ormanda, belemirlerin şafağında.


Sylvia Plath (27 October 1962)