Burnumu bir portakal kokusu sarmalarken uyarıldı beynim. Koridorun sonu hızla yok olurken sol adımım sendeledi. Dümdüz ileri bakmaya devam ettim. Beni sarsacak kadar güçlü değildi hiçbir sendeleme. Birden sessiz ve gizliden aklıma doluşan korkunç anlar gözlerimi kapamama ve nefesimi tutmama sebebiyet verdi.

Nefes... Ve bir tek nefeste içime doldurdum tüm şeytanlarımı. Kozlarımın hepsi saç uçlarıma bağlanmıştı işte şimdi. Avucumda ise tek bir tanesi vardı. Kabuslarımı doğurabilmiş, hayatımı tepetaklak edebilmiş bir adam. Yabancı değildi, gözlerimi kısınca tanıdıktı yakınlığı. Onunla başa çıkmaya gücüm asla olmayacaktı muhtemelen, bundan sebep avucumda benim ölümümü bekliyordu. Beni asıl korkutan güzel gözleriyle gülümseyendi. Çünkü ipler o kaşlarını çatınca dolandı boynuma. Ve öyle biri vardı ki, ona güvenmem için gözyaşlarımı silip saklamıştı bedenimi koca cüssesinde. Biliyor muydu sonradan olanları? Onlara da ağlayacağım için mi silmişti önceden gözyaşlarımı? Bilse yine fırtınalardan korur muydu beni?

Nefesimi verdim gözlerimi renk karmaşasına açarken. Başım yarın hiç yaşanmayacakmış ve dün hiç yaşanmamış gibi döndü.

Nefes... Ve tek bir nefeste içimden söküp attım tüm şeytanlarımı. Saçlarımın hepsi kafatasımdan derimi sıyırırcasına koptu. Ben ise derin bir ormanın uğultulu rüzgarında solumaya çalıştım. Karanlığın kokusu, çürümüş cesetlerden daha korkunçtu. Gece beni hapsetti. Kaçamadım, kurtulamadım. Ben içimdeki tüm kötülüklerin nefsine kurban gittim. Kimse bana ne olduğunu bilmedi. Hepsi geceye inandı. Hepsi korkularımdan iğrendi, tiksindi. Hiç kimse bana ne olduğunu sormadı ve ben bir cenazeye dahi layık görülmeden gömüldüm kafamda. Katil bendim. Beni suçlayan ve idama mahkum eden herkes bendim. Kendimi yargıladım ve sehpa önünde diz çöktürdüm.


Hayatımdan bundan ibaretti ve son. Beni Tanrı'dan başka kimsenin öldüremeyeceğine inanırken kendimi katlettim. Sırtıma yük satırlarımla, kıvırcık saçlarımla, yamuk gülüşümle, içimdeki çocukla... Katledildim kendim tarafından. Herkese yüzlerce kapı açan ben, kendime ev olamadım.


Ben Motheroflilith...

Tüm kötü duygu, düşünce ve dün ile yarının annesi.

Sahip olabileceğiniz en güzel ev, kendi bedeninizdir.

Kendinize ve bedeninize sahip çıkın.


Motheroflilith

13.04.22''