"Psikolojik tedavi al(malısın)"


Yardımcı olmaktan öte bir "emir" gibi kurulan bu cümleyi uzun bir süredir çok duyuyorum. Galiba bu yazı biraz ona kısa bir tepki olacak. Öncelikle kalbi acı çeken insanlara denilen en sahte, en saçma ve en acımasız şey gibi geliyor bana. Bir insanın "psikolojik sorunları" varsa önce onun derinine, travmasına, yaşadıklarına bakmadan kurulan bu cümleyi hiçbir zaman sevmeyeceğim ve bana çok insafsız geliyor.


Hasta değiliz; sevgisiz, yalnız ve çaresizlikle bir yenilginin içindeyiz hepsi bu. Acı çeken insanlara hasta muamelesi yapmayı bırakmak gerekir. Evet insanın psikolojik olarak kaldıramadığı durumlar olabilir. Ancak bunun çaresinin bir ilaç vs. olduğunu düşünmüyorum. Konuşmak, anlatmak, paylaşmak bunlar daha değerli ve samimi gibi geliyor bana.


Hepimiz hayatımızın bir evresinde, ki bence en önemli evresi olan çocuklukta kalbimizin hissetmediği, hissettirilmediği sevgisizliğin sancısını, açık yarasını taşırız. Bununla beraber insanın kendisini gerçekten özgürce kendisi olarak yaşayamaması. Elbette insanın kendisini yaşayamamasına neden olan onlarca engel, ahlak, inanç, baskı vs.


Ve her şeyden ötede sevgi de bir insan için, uyumak, yemek yemek, barınmak gibi temel bir ihtiyacıdır. O olmayınca her şey ne kadar yerli yerinde olursa olsun hep eksik ve kendisini yaşayamayan bir insan olarak durur dünyada yalnızca...

Bunun nefreti ve şiddeti de körükleyen nedenlerden biri olduğunu düşünüyorum...


Nerede ve hangi kitapta geçiyordu tam olarak hatırlamıyorum ama şöyle bir söz vardı:

"Bir sevgi insana her şeyi yaptırabilir, bir de sevgisizlik."


Söylenebilecek, eklenebilecek çok eksik şey var yazıda ancak böyle yeterli bana göre...

Birbirimizden konuşmayı, anlatmayı, bir sorunu paylaşmayı ve en önemlisi de güven ve samimiyete dayalı bir sevgiyi çok uzak yerlere bırakmamamız ve onu ulaşılmaz kılmamamız gerekir diye düşünüyorum...