kendime ihanet etmiş gibiyim zülkarneyn
kendimi kırk yerimden bıçaklamış gibiyim
öldürmüş gibiyim kırk bir kere diriltmiş gibiyim
kendini kırk bir kere inşa etmiş, yalnız birine yenilmiş gibiyim
beni gözlerine inandırdı zülkarneyn
beni hedef aldı, bizzat kalbime kuruldu kumpas
istikametin kalpten kalbe olduğunu unut dedi
şarkı unut dedi, bu şiiri unut dedi
bu şiirin nerede yazıldığını
aşkın bir tek burada anlatıldığını unut dedi
-dedi benden âlâ gerçek yok
bana ellerini verecekti
bana ellerini verecekti, öyle ya
benim ellerim iyileşecekti-
dedi lâtım ben, dedi menâtım
o lâttı zülkarneyn, menâttı, öyleyse ben niye bir şiire yalvarayım?
söyle, putperest miyim ben onu ellerimle kurayım?
zülkarneyn
görmüyor musun, ibrahim de olmaz ki benden
Allah’ımı bulayım
ben buraya yapayalnız bir şiir bırakıyorum zülkarneyn
ben istemiyorum bu şiir gönüller yapsın
gönüller yıksın
istemiyorum genç kızlar defterlerine yazsın
oğlanlar ceketlerinde taşısın
istemiyorum acımı dindirsin
yasımı azaltsın
ben yirmi bir yaşında ve yemin ederim yalnız yapa
oturdum bir şiir yazdım
ben imgesiz
ben
kimsesiz.
