Beklenilen son umutlardaki sanrılar
Artık sinsice beklenilen vagonlar yok oldu
Dirilen direniş çığlıkları son buluyor
Bir kelimenin inceliği inceldiği yerden kopuyor
Bu krem rengi tavanlar yerle bir oluyor
Bir düğmenin aralığında saklanıyor
Bir suçluluk duygusu ilmekleniyor
Bir çare arar gözler
Kelebekler söylüyor
Hayretler içinde bakıyor sana
Bir kez tutsam yüreğini
Var olur denizler maviler
Bir kez sevsem yeşilleri
Kuşlar rengarenk ötüyor
Son denilen başlangıçlarda ruh hapsoluyor
Tuzak sanılan kumarı her insan tadıyor
Cekete sinen beyaz koku
Ruhtan sıçrayan o duyulan korku
Yaprak yaprak umutlar hevesleniyor
