Gerçekten bu muydu, yürüdüğüm yol renkleri, hayatımın tüm sesleri.
Bu kadar mıydı.
Bu mu son, sanmıştım ki Grinko'nun piyano sesleri gibi notalar çıkacak, sesler yayılacak yavaş yavaş gittikçe kaybolacak. Birden tel koptu sanki. İkinci notanın başında.
Soldu renklerim vah. Gitti tüm pivok renkli hatıralarım belki beş veya kırk gün... birer birer sönerken mumlar. Her biri ile unutulan bir ufacık parçam.
Sönerken bir bir sönün kırk sürsün. Arkadaşlarımın saatleri için yaptığı destelerce leylak, ama olsun yakın mumlarım ile birlikte belki de beş gün daha ekler. Beş gün daha buz kesiği tenime sıcak pivok rengi ışık.. Ah ne güzel belki de gitme vakti gerçekten.
