Şimdilerde ben aklımın parçalarını bedenimden toplamakla meşgulüm. Diz kapaklarımda mıydı öfkem, sahi sırtımda hissettiğim şey yük değil de sevgi miydi emin olamıyorum. Belki de sabrımı çok fazla dağıttığım içindi yüzümdeki bu solgunluk(?)

🦢

Açıkçası rüyalarım da benzersizdi ve çıkarım yapmamı engelliyordu. Uyanık mıyım peki şu an? Yoksa hala örtüm, toprağım gibi bedenimi mi sarıyordu? Sorularım hep asılı kalıyordu düşünce tanelerim gibi. Üstelik idam sehpasına tekmeyi ben kendim atmıştım, kendi ayaklarım sebepti aslında nefessiz kalışlarına.

🦢

Şimdilerde ben aklımın parçalarını bedenimden toplamakla meşgulüm nasıl birleştireceğimi bilmeden.