bir rüyaya uyandım,
o karanlık mavilerden artık gökyüzü
kasvetinden ödün vermezdi hayatım
belki artık güneşi gördüm yüzünde
bir söz verdim kendi kendime
kendimi kendimden kurtarmam lazım yeryüzünde.
özlemek şimdi kuytu köşelerde bekleyen,
bir kara trendir, bense istasyonda geceleyen
belki bilinmeyen bir ıssız sokaktayımdır
ellerimden kayıp giden umudu,
denizlerde boğulmuş yüzümde arardım.
mavilik beni cezbederdi gündüzleri,
kuşların sesiyle uyanırdım sabaha
senin sesin rüyalarımda yankılanırdı
ama hiçbir zaman duymadığımı sanardım
bir kuş konardı pencereme,
uyanırdım siyah bulutların gezegenine
rüyaların son bulduğu bedenimde
karanlık hayatım başlardı şiirlerde.
umutları anarak, gözyaşı akıtarak
ve hiç bilmezdim aynadaki gülüşümü.
