Var olan acılarımızı yok saydığımız iç çekişlerimizle kapatıyoruz,
Her iç çekişin bi' mutlu sonu var olduğuna inanıyoruz.
Mutluluk, olsaydı bir toprak, bir fidan mutluluk olarak gömülseydi içimizin derinliklerine
Oradan şafağı bekleyen mutluluklar doğardı belki de,
Doğardı belki ömrün çıkmazlarında ilk sabah ışıklarlarıyla.
Işıkları kapatmışlar, üstleri örtülmüş sanrıların
Gözler kapalı, yüreğimizle varıyoruz ilk ışıklara
İki ayaklı keşmekeş hüznü bu
Nerede olsa tanırım.
