En büyük hayat motivasyonumun bir gün her şeyin sona erecek olması çok garip değil mi? Ne gelir ki elinizden bu durumda kaçınılmaz olanı beklemekten başka? Başarı, para ya da aşk bağlayabilir mi sizi bu geçici ve kısa ömüre? Belki ama bunlar benim için uzak şeyler artık. İçi hep karanlık biri oldum. İçinde hep bir şeylerle boğuşan, olması gerekenden uzak milyonlarcasından biri olmak dışında bir vasfım olmadı hiçbir zaman. Sevilmeye layık biri olmadığımı düşünürüm hep. Beni sevmek zorunda olmayanlar dışında ailem, kardeşlerim, akrabalarım -ki onların da hepsi değil- kim beni ben olduğum için severdi ki?

Hayır kimseyi de suçlayamazdım gerçekten daha ben kendimi sevmiyorken kimden bekleyebilirdim ki bunu? Ne iyi bir insan olmaya ne de çekici bir dış görünüşe sahip olmaya dair bir iddiam da hiç olmadı. Kısa süreliğine de olsa dünyayı benim algıladığım gibi algılamanızı isterdim. Kelimeler her zaman yeterli olmuyor isteneni anlatmaya. Şu hayatta pek bir iz bırakamamışım sanki.