13 Şubat Pazartesi.
Yeni bir hafta, yeni bir gün. Hafta kendini karanlığı ile açtı bugün yine. Gökyüzü kapkaranlık ve ışık saçmıyor. Güneş karanlık ve boğuk havanın içerisinde saklanmış bir halde. İnsanların acı feryatlarına karşılık olarak çıkmıyor ortaya sanki. Ben ise bilmiyorum, tuhaf bir ruh halindeyim. Kendimi robotlaşmış gibi hissediyorum. Düzenli olarak beynimin içerisinde olan sanrılarla uğraşıyor ve bunların içerisinden çıkmaya çalışıyor, bazenleri kaçıyorum. Bunlara bir cevap bulamadığımdan ötürü kaçmayı bir yol olarak izliyorum belki de. Doğru olan bu mu? Bunun için emin değilim ama doğruluğu olmadığından eminim. İnsanları izlemeye, düşünmeye devam ediyorum yalnızca. İnsanlara hiçbir zaman gerçek kimliğimle davranmayacak gibi hissediyorum nedensizce. Hiçbir zaman kimse beni tam anlamıyla anlayamayacak ve tam anlamıyla neler hissettiğimi asla bilemeyecekler. Veya ne kafayla yazdığımı. Bu içimi acıtıyor. Kendimi olduğum gibi ve saf bir şekilde açıklasam da bunun tam anlamıyla olmadığını hissediyorum. Düşünüyorum, bakıyorum, izliyorum, derin derin izliyor ve sonrasında gene düşünüyorum. Hayat gerçekten bu kadar anlamsızken yaşamaya ne kadar değer ki?
Sevgiyle kalın.
