tam teslim etmişken tüm benliğimi bir çift göz bebeğine,

sevgilimi, kendimi gelgit akıllıların çürüdüğü renksizler ülkesine gömüyorum.

senden seni almışım ama ver o zaman kendimi kendime

sevgilim geceye, ben aya ve onun karanlığına tapıyorum


ben ateşten buz dağında yakmışım da yanmışım,

şimdi düş mevsimi, uzak şehirlerin başka masallarında kavuşuruz

solmuş çiçeklerin etrafında batırmışım da batmışım...

gömüldüğümüzde kimsesizler mezarlığına

yaşanılmayan yaşanmışlıklarla avunuruz.


yine sen, yine sen...

konmak için pencerene güneşin doğduğu, aydınlatmak için karanlık yüzünü yıldızların çırpındığı

şehrime gel sevgilim, güller incinmeden, mevsimler bitmeden gel

bırak bu gurursuz gururu yetmez mi ona güzelim sevdalardan çaldığı 

git diyen ben gel diyen ben, ah ne beladır başıma bu kara engel...


ölünce nereye gideceğimi bilmem ama katilim bellidir, yok olmadan yok etmendir son umudum

ecelim elinde ama ben sana yenilmem

belki bir kere dokunsan kendimi bulurum

sen yine de çık gel umudum ol, aşkım ol bende bitmeyen yollar var

ben tükenmem...