Karanlıktı, zifiri karanlık...
Aydınlığa uzanan bir yol vardı, yürüdüm.
Bembeyaz ışık gözümü alıyordu.
Elimle gözlerimi kapattım, işe yaramadı. Fazla sessiz, ayak seslerimi duyamıyorum.
Yürüyorum,
olmayan yolda yürüyorum.
Çok kalabalık, ama kimse yok.
Kimseye yakın değilim.
Herkes nereye bakıyor?
Durup kafamı kaldırdım, karşımdaydı. Sordum: Kimsin sen?
- Ben Tanrıyım, asıl sen kimsin?
